Najstarsze bolidy F1

Alfa Romeo 158

Model ten, skonstruowany w 1937 r. przez Giaochino Colombo, okazał się bezkonkurencyjny w wyścigach GP w latach 1947-1951. Wszystkie koła były zawieszone niezależnie. Samochód wyposażony był w hydrauliczne hamulce bębnowe. 8-cylindrowy, rzędowy silnik o pojemności 1480 cm3  miał blok wraz z integralną głowicą, oraz skrzynię korbową, odlane z lekkiego stopu. Wał korbowy podparty był na łożyskach iglakowych. Każdy cylinder miał po dwa zawory nachylone względem siebie kątem 90 stopni i sterowane dwoma wałkami rozrządu umieszczonymi nad głowicą. Przy użyciu dwustopniowej sprężarki pracującej pod ciśnieniem 2,2 At silnik rozwijał moc 254KM przy 78m obr/min. W układzie przeniesienia napędu wykorzystano 4-biegową skrzynkę biegów i samoblokujący się mechanizm różnicowy. Alfa Romeo 158 ważyła 990 kg i rozwijała prędkość maksymalną 260 km/h.  Model doprowadzony został do granic swych możliwości technicznych w 1951 r. Znany jako model 159, odznaczał się zmodyfikowanym tylnym zawieszeniem (oś De Dion) oraz zastosowaniem 2 dwustopniowych sprężarek pracujących pod ciśnieniem 3,0 At. Alfa Romeo 159 osiągała prędkość 305 km/h.

Kierowcy, którzy prowadzili ten bolid:

G. Farina

L. Fagioli

R. Parnell

J.M. Fangio

P. Taruffi

C. Sanesi

Ilość zdobytych PP wynosiła 6, tyle samo ile zwycięstw.

Ferrari 375

Aurelio Lampredi, konstruktor modelu Ferrari 375, zapoczątkował trwający do dziś okres bezsprężarkowych samochodów wyścigowych. Model ten, dzięki swej znacznej pojemności skokowej, był w stanie nawiązać walkę, a następnie pokonać uprzednio niezwyciężone Alfy Romeo, wyposażone w maksymalnie wysilone silniki sprężarkowe. Samochód miał ramę rurową i niezależne zawieszenie przednich kół na poprzecznych wahaczach i poprzecznym półeliptycznym resorze piórowym, z tyłu zastosowano Oś De Dion zawieszoną również na resorze poprzecznym. Silnik V 12 o kącie rozwarcia mię blokami cylindrów 60 stopni wykonany został z lekkiego stopu, przy czym głowice były odejmowane wraz z wkręcanymi do nich tulejami cylindrów. W wersji z 1950r silnik miał pojemność skokową 4498 cm3 i rozwijał moc 380 KM przy 7000 obr/min. Samochód wyposażony był w 4-biegowę skrzynię biegów i samoblokujący się mechanizm różnicowy.  Pomimo dużego silnika, ciężar samochodu był relatywnie niski (1040 kg), głównie dzięki zastosowaniu lekkich stopów . Prędkość maksymalna opisywanego modelu wynosiła 300km/h.

Kierowcy prowadzący Ferrari 375:

A. Ascari

L. Villoresi

J.F. Gonzalez

D. Serafini

P. Taruffi

C. Landi

Zdobyte PP 3, ilość zwycięstw 3.

Oto najsłynniejsze bolidy z 1950 roku. Dziękuję i pozdrawiam. Dawidrs !