Witam !! Dziś już 4 część o starych bolidach,zapraszam !

Williams Renault FW15C

W latach 1992, 1993 Williamsy uchodziły za najlepsze bolidy swojej dekady. Dowodem na to były 2 tytuły mistrzowskie dla konstruktorów i zdobyte indywidualnie przez Alaina Prosta i Nigela Mansella. Konstruktorem tych zwycięskich bolidów był Patrick Head. W 1993 roku podczas GP Francji, Williams jako pierwszy w samochodach jednomiejscowych F1 zastosował ABS, który dał temu bolidowi niewątpliwie wielki atut w walce z konkurencją . Kolejna nowinka techniczna stawiająca FW14B i kolejne modele Williamsa na pierwszym miejscu pod względem technologicznym, był system aktywnego zawieszenia. Jednak powolność ówczesnych komputerów nie pozwalała na jego pełne wykorzystanie. System ten preferował wtedy trasy o wolnej charakterystyce, gdyż zbyt szybki np. kontakt z poboczem lub dziurą nie dawał oczekiwanej reakcji w zadowalającym czasie. Inżynierowie Williamsa zaadaptowali te rozwiązania na ówczesne możliwości i osiągnęli zadziwiające efekty, zamykając usta sceptykom, którzy krytykowali to rewelacyjne rozwiązanie Chapmana. Aktywne zawieszenie znacznie uproszczone w stosunku do używanych w Lotusie poprawiało również aerodynamikę, przez znaczne obniżenie bolidu i zlikwidowane niemal do 0 wibracji na koło kierownicze. Doskonała konstrukcja Francuskiego producenta - Renault okazał się bezkonkurencyjna prawie do końca lat 90. Niektóre dane techniczne modelu 14B : Pojemność skokowa silnika Renault V10 3498 mm Średnica cylindra 95 mm, ze skokiem tłoka 49,3 mm. Moc przy 14 200 obr/min osiągała 760 KM. Karoserię wykonano z włókien węglowych.Dzięki temu Auto było bardzo lekkie.

 

Kierowcy, którzy prowadzili ten Model :

 

 

D.Hill

A.Prost

Auto wygrało 10 wyścigów i zdobyło 15 PP.

 

 

 

 

Grubasek:D - Vanwall 57

Twórcami Vanwalla byli: Polak z pochodzenia Leon Kuźmicki (Leo Kusmicki) - silnik, Colin Chapman - podwozie i Frank Costin - nadwozie. W podwoziu elementem nośnym była przestrzenna rama rurowa. Koła przednie zostały zawieszone niezależnie na poprzecznych wahaczach i sprężynach śrubowych, natomiast w skład zawieszenia tylnego wchodziła oś De Dion, podwójne podłużne wahacze, poprzeczny drążek Watta i sprężyny śrubowe. Z zawieszeniem współpracowały teleskopowe amortyzatory hydrauliczne. Samochód wyposażony został w hamulce tarczowe Lockheed. Konstrukcja 4-cylindrowego rzędowego silnika oparta została w znacznej mierze na rozwiązaniach jednostek motocyklowych Norton (Kuźmicki przez szereg lat pracował dla tej wytwórni). Mówiono nawet, że blok silnika Vanwalla powstał przez złożenie 4 cylindrów Nortona we wspólną całość. Cechami charakterystycznymi tej jednostki były półkuliste komory spalania i zawory (po 2 na cylinder) nachylone względem siebie pod kątem 60 stopni i sterowane dwoma wałkami rozrządu umieszczonymi nad głowicą. Układ zapłonowy bazował na iskrowniku wysokiego napięcia Bosch, skąd impulsy kierowane były do podwójnych świec zapłonowych znajdujących się w każdym cylindrze. Zastosowano również bezpośredni wtrysk paliwa , także firmy Bosch, przy czym należy dodać, że zgodnie z obowiązującymi od 1958 r. przepisami silnik pracował na normalnej benzynie handlowej. Przy pojemności 2490 cm3 (średnica cylindrów 96 mm skok tłoków 88 mm) i przy stosunku sprężania 12,5:1 silnik rozwijał moc 262 KM przy 7500 obr/min. W układzie przeniesienia napędu wykorzystano wielotarczowe sprzęgło i 5 biegową skrzynkę biegów. Opracowane na podstawie szczegółowych badań w tunelu aerodynamicznym nadwozie zakrywało większość normalnie odsłoniętych elementów (części zawieszenia) i pomimo dość dużej wysokości i nieco niezgrabnego wyglądu odznaczało się wyjątkowo małym współczynnikiem oporu aerodynamicznego. Rozstaw osi Vanwalla wynosił 2292mm, rozstaw kół przednich 1365mm, a tylnych 1314mm. Wóz ważył 635 kg, a na torze mógł osiągnąć prędkość maksymalną do 300 km/h. Polak go konstruował :D

 

 

Kierowcy prowadzący Vanwalla :

 

 

S . Moss

R.Salvadori

T.Brooks

S.Lewis - Evans

 

 

Auto wygrało 10 wyścigów i zdobyło 7 PP

 

 

Tyrell - Ford P34








Tyrrell 34 startujący w wyścigach GP w sezonie 1976 był swego rodzaju sensacją techniczną, co znalazło zresztą wyraz w jego popularnym określeniu, "sześciokołowiec". Konstruktor tego samochodu, Derek Gardner, poszukując sposobu skutecznego zmniejszenia oporu czołowego i poprawienia aerodynamicznych własności samochodu, zastosował zamiast pary kół przednich aż 2 pary, a zatem 4 koła, natomiast o bardzo małej średnicy (10 cali), co pozwoliło na osłonięcie ich w płaszczyźnie czołowej elementami nadwozia. Wszystkie przednie 4 koła byty skręcane (przekładnia kierownicza działała bezpośrednio na zwrotnice przedniej pary kół, która była połączona z parą tylną systemem drążków). Wszystkie 4 przednie koła zaopatrzone zostały również w hamulce o specjalnych tarczach małej średnicy, przy czym zarówno tarcze, jak i obudowy hamulcowe stanowiły integralną część piast przednich kół. Ich zawieszenie składało się z poprzecznych wahaczy i zewnętrznie umieszczonych, krótkich zespołów resorujących; w skład przedniego zawieszenia wchodził również wspólny dla obu par kół stabilizator. Jak się okazało na torze, poza polepszeniem aerodynamiki samochodu, poprawie uległa jego sterowność, zwłaszcza na ciasnych zakrętach, i w niewielkim stopniu - zachowanie podczas hamowania. Dodatkową zaletą 4 kół przednich była możliwość bezpiecznej jazdy przy spadku ciśnienia w jednej z przednich opon -koło drugiej pary przejmowało wówczas funkcję uszkodzonego. Pozostałe rozwiązania konstrukcyjne Tyrrella 34 przeniesione były w większości z poprzedniego modelu, 007: aluminiowy kadłub miał odpowiednio przedłużoną część przednią, symetryczne chłodnice wody znajdowały się przed tylnymi kołami pojazdu, a tylne zawieszenie miało poprzeczny wahacz i zewnętrznie umieszczony zespół resorujący. Do napędu służył silnik Ford Cosworth DFV, który w wersji z 1976 r. Rozwijał 475 KM przy 10400 obr/min. Nadwozie z włókna szklanego charakteryzowało się wysoką obudową kabiny kierowcy , w której w trakcie sezonu wykonano 2 okienka, pozwalające zawodnikowi widzieć przednie koła. Samochód ważył ok. 600 kg i rozwijał prędkość maksymalną rzędu 320 km/h ! Sześciokołowce nie rozpowszechniły się jednak w wyścigach GP. Następny model Tyrrella, z końca 1977r. był już znów rozwiązany konwencjonalnie.Niestety.


Kierowcy prowadzący ten model :

R.Peterson

P.Depailler J.Scheckter K.Takahashi

To tyle.Dziękuję i zapraszam - Dawidrs